Atölyede belgesel fotoğrafta kullanılan bir yöntem olan foto-röportaj seçilirken şu noktalara dikkat edildi:

• Çocuk Hakları Evrensel Bildirisi esas alındı.
• Atölyenin uzun bir süreye yayılması sağlandı.
• Atölyenin somut sonuçları üzerinde önemle duruldu.
• Sanatsal bir sonuca ulaşılmaya çalışıldı.
• Yaşları birbirine yakın çocukların atölyeye katılmasına karar verildi.
• Atölye dili 9-14 yaş arasındaki çocuklara göre oluşturuldu.
• Çocuklarla birebir ilgilenebilmek için katılımcı sayısı sınırlandırıldı.
• Birlikte karşılayarak öğrenme metodu kullanıldı. Eğitmenler ve çocuklar arasında klasik öğreten-öğrenen ilişkisi yerine olayları birlikte karşılama ve değerlendirme metodu kullanıldı. Zaman zaman öğretmen ve öğrencilerin rolleri sahici olarak değiştirildi.
• Süreç model ve kalıplara sıkıştırılmadı, esnek ve yaratıcıydı.
• Atölyede fotoğraf kendini ifade etme aracı ve anlatım şekli olarak konumlandırıldı. Önemli olan çocukların farkındalıklarının gelişmesi ve kendi dillerinin oluşmasıydı.
• Bölgede yaşanan yıkım sürecini göz önüne alarak atölyenin öncelikli hedefleri arasında; çocukların yaşadıkları travmadan kurtulmaları ya da travmanın etkisini hafifletmek, ve kendi hayatlarıyla ilgili bu durumda seyirci olmaktan çıkarak söz söyleyen konumunda olmaları yer aldı.
• Bir başka hedef çocukların ve dolayısıyla bölgenin çevresiyle iletişimlerini güçlendirmekti.
• Teorik bilgilerden çok, çocuğun görerek, dokunarak, deneyerek yaşadığı uygulamalı bir öğrenme süreci yaşandı.
• Çocuğun sorumluluk alan ve araştırmacı bir konumda olmasına dikkat edildi.
• Katılımcılar tüm sürecin içinde karar alan ve uygulayan konumda etkin olarak yer aldılar.
• Telif hakları çocukların olmakla beraber, çocuklar 18 yaşına gelene kadar atölye sunumları ile ilgili izinler çocukların onayıyla beraber atölye eğitmeni tarafından verilmesi kabul edildi.
• Eğlenmek hep ön plandaydı.

Atölye süreci aşağıdaki gibi gelişti :

• Bölgedeki dernek aracılığıyla duyuru yapıldı.
• Bölgede toplanılabilecek yer olan tek mekanda, kahvede slayt makinasıyla bir dia gösterisi yapıldı. Fotoğraflar üzerinde tek tek konuşuldu, fikirler alındı, hikayeleri canlandırıldı ve tartışıldı. Gösteri çocuklarda ilgi uyandırdı ve katılımı güçlendirdi.
• 7 çocuğun katılımıyla atölye başladı. Tanışmanın ardından, fotoğraf atölyesinin ne olduğu, amaçlarımız, birlikte ne yapacağımız, neleri hedeflememiz gerektiği vb konular iyice anlaşılana kadar konuşuldu. Ortak amaçlar tespit edildi.
• Bölgedeki yıkımın getirdiği gerginlik ve yanlış/yanlı davranışlar, fotoğraf ve fotoğrafçının olumsuz algılanmasını beraberinde getirmişti. Fotoğraf etiği, amaca giden yolda nasıl davranılması gerektiği uzun uzun tartışıldı. (Atölye süresince çocukların ebeveynlerine de yaptığımız hakkında bilgi verildi.)
• Örnek çalışmalar, kitaplar, dergiler vb araçlar üzerinden atölye yöntemi, fotoğrafçının yaklaşımı ve teknik bilgiler verilmeye başlandı.
• Kompakt basit fotoğraf makineleri ve siyah-beyaz film kullanıldı. Atölyenin merak duygusunu artırmak, beklemeyi öğrenmek, dokunarak öğrenmek ve maliyetlerinin düşüklüğü nedenleriyle bu tip bir malzeme tercih edildi.
• Çocukların en yakın çevrelerinden yola çıkarak proje konusu birlikte belirlendi. Proje metni oluşturuldu. Çekilebilecek konular tespit edildi ve konular paylaşıldı.
• Çocuklar mahallelerini, yaşamlarını, yakın çevrelerindeki insanları anlatmaya karar verdiler. Sulukule’de neyi seviyorlarsa onu anlatacaklardı.
• Atölyenin genel işleyişi şöyleydi : Her hafta, bir hafta boyunca dağıtılan filmlerle tespit edilen konuların çekildi. Bir hafta öncenin filmleri bastırılıp o hafta üzerlerinde konuşuldu. Atölye sonunda yeni filmler dağıtıldı.
• İlk filmler dağıtılmadan önce genel ve kısa bir makine kullanımı ve fotoğraf bilgisi verildi. Ancak esas olarak fotoğrafların üzerinde konuşurken teknik bilgilerin çocukların kendilerince bulunmasına ve gerektiğinde verilmesine dikkat edildi.
• Kadrajlara müdahale edilmedi.
• Her hafta; fotoğraf gösterisi, bilgisayardan fotoğraf bakma, fotoğraf okuma, gezi, misafir fotoğrafçıların katılımı, kolaj, heykel tiyatrosu gibi anlatımı güçlendiren farklı uygulamalarla çocukların ilgisi canlı tutulmaya çalışıldı.
• Her çocuğun atölye boyunca defter tutmasına çalışıldı.
• Tek bir çocuğun katıldığı günlerde dahi atölye mutlaka yapıldı.
• Atölye boyunca çocuklardaki uyum, anlatım, yaratıcılık, iletişim vb konulardaki gelişmeler ve tıkanıklıklar gözlenerek atölye bu yeni duruma göre yönlendirildi.
• Atölyeye zaman zaman bölgeden başka çocuklarda katıldı.
• Atölyenin karar verme, anlatma, sunum hazırlama gibi tüm süreçlerinde tüm katılımcılar etkin rol oynadılar. Sunulacak fotoğraflara birlikte karar verildi. Panel, söyleşi, gösteri ve sergiye birlikte hazırlanıldı ve katılındı.
• Çocukların özellikle söyleşilerde ön plana çıkması ve konuşması teşvik edildi. İzleyici/dinleyicilerin

Sonuçlar ve Gözlemler

• Atölye somut olarak bir sergi ve gösteri ortaya çıkardı. Bir kitap yapabilecek malzeme elde edildi. Elle tutulur, aktarılabilen ve paylaşılabilen sonuçların olması yapılan işin önce algılanmasını, sonra doğru algılanmasını sağladı.
• Sergi ve gösterinin taşınabilir olması durumun anlatılmasını kolaylaştırdı.
• Sonuçların sanatsal boyutu ve içinde bir sözünün olması algılama ve dikkate alma düzeyini artırdı.
• Somut sonuçlar önce ana-babaların çocuklarına, sonra çevrenin bölge insanına bakışını degiştirdi.
• Atölyenin sonuçları görüldükçe (örn. fotoğraflar ortada dolaştıkça) daha fazla onay ve destek alındı.
• Bölgeyla daha fazla insanın ilgilenmesini sağladı.
• Medyanın ilgisi başka bir açıdan da yakalandı.
• Doğrudan fotoğraf, dolayısıyla sanat bölgeye girmiş ve etki etmiş oldu.
• Çocukların olayları algılamaları değişti. Söyledikleri dinlenmeye başladı. Yaptıkları ciddiye alındı. Bu durum onlarda kendilerine olan güvenlerinden, gelecek planlarına kadar pek çok duygu ve düşünceyi olumlu geliştirdi.
• Sulukule’de başlayan sivil hareketin içine çocukların da sözünü koydu.
• Çocukların Sulukule’yi yalın bir dille ve objektif olarak anlattıkları çalışma burada neyin sevildiğini, geçmişten bugüne uzanan kültürü, bölgenin neden önemli olduğunu da göstermiş oldu.
• Başka sivil haraketler ve atölyeler için bir model oluştu. Aktarılabilecek yoğun bilgi ve deneyim birikti.
• Çocukların bilgi, görgü, algı, kavrama, anlatım ve yaratıcılıkları gözle görülür bir şekilde gelişti.
• Benzer çalışmaların makro ölçekte ve planlı yapılmasının gerekliliğini ortaya çıkardı. Bu tip yerel atölyeler alternatif ya da destekleyici çalışmalar olarak eğitime önemli destek verecektir.